επίπλους

(I)

ο (Α ἐπίπλους) [πλους]

ο πλους εναντίον κάποιου, η έφοδος, η επίθεση πλοίου ή στόλου εναντίον άλλου εχθρικού («μὴ διαφύγοιεν πλέοντες τὸν ἐπίπλουν σφῶν οἱ Ἀθηναῑοι», Θουκ.)

αρχ.

(σπαν., χωρίς εχθρ. σημ.) ο πλους προς κάποιον, η προσέγγιση («τῷ φιλίῳ ἐπίπλῳ», Θουκ.).

————————

(II)

ἐπίπλους, -ουν (-οος, -οον) (Α) [πλους]

1. (για πλοίο) ο κατάλληλος για επίθεση, μάχιμος (α. «ἔχων πέντε ναῡς ἐπίπλους», Πολ.

β. «ἔχων ἐπίπλους [ναῡς] καὶ πεντήρεις τὰς μάλιστα ταχυναυτούσας», Πολ.)

2. αυτός που πλέει μετά από άλλο

3. ως ουσ. επιβάτης πλοίου

4. (κατά τον Αρποκρατίωνα) «δίοπος λέγεται ὁ διέπων καὶ ἐποπτεύων τὰ κατὰ τὴν ναῡν, ὁ καθ’ ἡμᾱς λεγόμενος ἐπίπλους».

————————

(III)

ο (Α ἐπίπλους και ἐπίπλοος)

βλ. επίπλοον.